Ժուկով ժամանականով Բաղդադ քաղաքում մի վաճառական էր ապրում: Նրա անուն էր Սինդիբադ: Նա շատ փող ու ապրանքներ ուներ, իսկ նրա նավերը լողում էին բոլոր ծովերով: Նավապետերը վերադառնալով հեռու ճանապարհորդություններից՝ Սինդիբադին պատմում էին պատմություններ իրենց արկածներից և խոսում տարբեր երկրների մասին:

Ամեն անգամ Սինդիբադը լսում էր մեծ ուշադրությամբ և վերջապես որոշեց անձամբ ճանապարհորդել:

Նա գնեց մեծ քանակությամբ ապրանքներ, ընտրեց ամենաարագ նավը և ճանապարհ ընկավ: Սինդիբադի հետ էին նաև այլ առևտրականներ:
Երկար էր նրանց ճանապարհորդությունը: Նրանք անցնում էին ծովերի միջով, լինում տարբեր երկրներում և վաճառում էին իրենց ապրանքները: Անցել էր բավական երկար ժամանակ, ինչ նրանք ճանապարհորդում էին և ցամաք չէին տեսել: Հանակարծ նավաստիներից մեկը սկսեց բղավել.

- Ցամա՜ք, Ցամա՜ք…
Նավապետն ուղղեց նավը դեպի ափ՝ դեպի մեծ կանաչ կղզի: Այնտեղ աճում էին չտեսնված գեղեցիկ ծաղիկներ, հսկա ծառերի տերևներին երգում էին հրապուրիչ թռչուններ:

Ճանապարհորդները իջան, որպեսզի մի քիչ շունչ քաշեն: Նրանցից մեկը կրակ վառեց և սկսեց կերակուր պատրաստել, ոմանք լվացք էին անում, իսկ ոմանք էլ ուղղակի զբոսնում էին կղզում: Սինդիբադը ևս զբոսնում էր և աննկատ հեռացավ ափից: Հանկարծ հողը սկսեց շարժվել նրա ոտքերի տակ և Սինդիբադը լսեց նավապետի ձայնը.

- Փրկվե՜ք, վազեք դեպի նավը, սա կղզի չէ այլ հսկա ձուկ: 
Եվ իրոք դա հսկա ձուկ էր, որը թաղվել էր ավազների մեջ և նմանվել էր կղզու: Երբ ճանապարհորդները կրակ էին վառել, ձուկը հավանաբար անհանգստացել էր ու սկսել շարժվել:
- Շտապե՛ք, շտապե՛ք,- բղավում էր նավապետը,- հիմա նա կնկղմվի ջրի մեջ:
Վաճառականները թողեցին ամեն ինչ և վախեցած վազեցին դեպի նավը: Բայց հասցրեցին միայն նրանք, ովքեր ափին մոտ էին, մյուսները ձուկ-կղզու հետ միասին գնացին դեպի ծովի խորքերը:

 

 

Սինդիբադը ևս չէր հասցրել նավ բարձրանալ, սակայն նա լավ լողորդ էր և շատ արագ բարձրացավ ջրի մակերևույթ:

Նրա կողքով անցնում էր լվացքի մի թաշտ, որից էլ նա բռնվեց և նստեց վրան՝ կարծես ձի հեծներ: Սակայն Սինդիբադը չէր կարողանում կառավարել այն, քանի որ ալիքները այս ու այն կողմ էին տանում տաշտը:

Նավապետը հրամայեց արագ հեռանալ տարածքից, առանց նայելու, թե ում ինչ էր պատահել:
Սինդիբադը երկար նայեց նավի հետևից և, երբ այն անհետացավ, սկսեց հուսահատ լաց լինել:

Ալիքները նրան մի կողմից մյուսն էին տանում ամբողջ ցերեկն ու գիշերը: Իսկ առավոտյան Սինդիբադը նկատեց, որ հայտնվել է բարձր ափի մոտ: Վերջին ուժերը հավաքելով՝ նա մի կերպ կախվեց դեպի ծովը խոնարհված ծառից և բարձրացավ ափ: Երբ նա ոտքերի տակ զգաց հողը ընկավ կանաչ խոտի վրա ու մեռածի պես ամբողջ ցերեկն ու գիշերը մնաց պարկած:

Առավոտյան Սինդիբադը որոշեց ուտելու բան փնտրել: Նա մոտեցավ մեծ կանաչ առվակին, որը ծածկված էր փշոտ ծաղիկներով, և իր առջև տեսավ մի չնաշխարհիկ ու չտեսնված ձի: Նա կանգ առավ և սկսեց հիանալ ձիու գեղեցկությամբ և նույն պահին հեռվում նկատեց ձեռքերը թափահրելով վազող մի մարդու, ով ինչ որ բան էր գոռում: Անծանոթը վազելով մոտեցավ Սինդիբադին և հարցրեց.

 - Ո՞վ ես դու, որտեղի՞ց ես և ինչպե՞ս ես հայտնվել մեր երկրում:

 - Օ՜, պարոն, ես այլ երկրից եմ: Մենք նավով ճանապարհորդում էինք: Իմ նավը խորտակվեց, իսկ ես մի կերպ կարողացա բռնվել լվացքի թաշտից և այդպիսով ծովն ինձ այս ու այն կողմ տանելով բերեց ձեր երկիր: Ասա՛ ինձ, ո՞ւմ է պատկանում այս չտեսնված ձին և ինչո՞ւ է նա միայնակ արածում,- հարցրեց Սինդիբադը:

 - Իմացի՛ր անծանոթ, ես ալ-Միհրջան թագավորի ձիապանն եմ: Մենք շատ ենք և մեզնից յուրաքանչյուրը հսկում է մեկ ձիու: Երեկոյան մենք նրանց բերում ենք այստեղ արածելու, իսկ առավոտյան տանում ենք ախոռ: Մեր թագավորը շատ է սիրում օտարականներին: Գնանք նրա մոտ: Նա քեզ կընդունի հյուրասիրաբար:

 - Շնորհակալ եմ պարոն ձեր բարության համար,- ասաց Սինդիբադը:

Ձիապանը հագցրեց ձիուն արծաթե թամբը և տարավ նրան քաղաք: Սինդիբադը գնաց նրա հետևից:

Շուտով նրանք հասան թագավորական պալատ և Սինդիբադին ուղեկցեցին ալ-Միհրջան թագավորի մոտ: Թագավորը բարեհամբույր ընդունեց նրան, իսկ Սինդիբադը պատմեց այն ամենն, ինչ իր հետ տեղի էր ունեցել:

Թագավորը շատ սիրալիր էր և նրան նշանակեց նավահանգստի պետ:

Առավոտից երեկո Սինդիբադը կանգնում էր նավահանգստում, հաշվում և գրանցում նավերը, որոնք գալիս էին նավահանգիստ: Նա երկար ժամանակ ապրեց ալ-Միհրջան թագավորի մոտ և ամեն անգամ, երբ նոր նավ էր գալիս, նա հարցնում էր վաճառականներին և նավաստիներին, թե որ կողմում է գտնվում Բաղդադը: Ի վերջո, նա գրեթե հույսը կորցրեց, որ կտեսնի հարազատ քաղաքը:

Իսկ ալ-Միհրջան թագավորը շատ սիրեց Սինդիբադին և նրան սկսեց ընդունել որպես մտերիմ: Նա հաճախ էր Սինդիվբադին հարցնում իր երկրի մասին, իսկ երբ շրջում էր իր կալվածքներով, անպայման վերցնում էր իր հետ նոր ընկերոջը:

Շատ հրաշքներ տեսավ Սինդիբադը, սակայն նա կարոտում էր և երազում, որ մի օր անպայման կվերադառնա իր հայրենի երկիր՝ Բաղդադ:

Մի սովորական օր Սինդիբադը կանգնած էր նավահանգստում և ինչպես միշտ տխուր նայում էր դեպի ծովը: Այդ պահին մոտեցավ մի մեծ նավ, որի վրա կային մեծ քանակությամբ նավաստիներ և վաճառականներ: Քաղաքի բոլոր բնակիչները դուրս վազեցին նավը դիմավորելու համար: Նավաստիները բեռնաթափում էին նավը, իսկ Սինդաբադը կանգել ու գրանցում էր դրանք: Երեկոյան նա մոտեցավ նավապետին ու հարցրեց.

- Որքա՞ն բեռ է մնացել նավի վրա:

 - Որոշ ապրանքներ են մնացել, սակայն դրանց տերը խեղդվել է և մենք որոշել ենք վաճառել դրանք, իսկ գումարը տանենք նրա հարազատներին՝ Բաղդադ:

- Իսկ ինչպե՞ս էր նրա անունը,- հարցրեց Սինդիբադը:

 - Նրա անունը Սինդիբադ է,- պատասխանեց նավապետը:

Վերջին խոսքերը լսելով Սինդիբադը բղավեց.

 - Այդ ես եմ Սինդիբադը, ես քո նավից ափ իջա ձուկ-կղզու վրա, իսկ դու թողեցիր ինձ, որ  խեղդվեմ ծովում և հեռացար: Դրանք իմ ապրանքներն են,-ուրախությունից հուզված գոռաց Սինդիբադը:

- Դու ուզում ես ինձ խաբել,- բղավեց նավապետը: - Ես քեզ ասացի, որ բեռ կա իմ նավի վրա, իսկ դրանց սեփականատերն այլևս չկա, իսկ դու որոշեցիր դրանք վերցնել քեզ: Դու ո՛չ պատիվ ունես և  ո՛չ նամուս:

 - Լսիր ինձ և կհասկանաս, որ ես ճշմարտությունն եմ քեզ ասում: Ինչ է դու չե՞ս հիշում, թե ես ինչպես վարձակալեցի քո նավը Բասրում, իսկ մեզ ծանոթացրել է Սուլեյման Վիսլոուխին:

Եվ նա պատմեց նավապետին այն ամենն, ինչ տեղի էր ունեցել նավի վրա այն օրվանից սկսած, երբ իրենք սկսել էին նավարկել ծովով: Եվ այդժամ նավապետը և վաճառականները ճանաչեցին Սինդիբադին: Նրանք վերադարձրեցին բեռը սեփականատիրոջը, իսկ Սինդիբադը վաճառեց այն ամբողջությամբ և ստացավ մեծ եկամուտ:

Շնորհակալություն հայտնելով՝ նա հրաժեշտ տվեց ալ-Միհրջան թագավորին և գնելով այն ապրանքները, որոնք Բաղդադում չկային, և վերդարձավ իր նավով Բասր:

Շատ օր ու գիշերներ լողաց նավը և վերջապես հասավ Բասրի նավահանգիստ, որտեղից Սինդիբադը վերադարձավ Բաղդադ՝ դեպի խաղաղության քաղաք, ինչպես ասում էին այդ ժամանակ արաբները:

Բաղդադում Սինդիբադը ապրանքների մի մասը բաժանեց իր ընկերներին և մտերիմներին, իսկ մնացածը վաճառեց:

Երկար ժամանակ ճանապարհորդելուց և այդքան ապրումներից հետո, նա որոշեց այլևս երբեք Բաղդադը չլքել:
Այսպիսով ավարտվեց Սինդիբադ-Ծովագնացի առաջին ճանապարհորդությունը...

 

Արաբական հեքիաթ