Մի քանի տարի ապրեց Սինդիբադը հարազատ քաղաքում: Նրա մտերիմներն ու ընկերները, Բաղդադի առևտրականները ամեն երեկո հավաքվում էին նրա մոտ և լսում էին նրա պատմությունները ճանապարհորդությունների վերաբերյալ: Ամեն անգամ Սինդիբադը հիշում էր Ռուխ թռչունի, մեծ օձերի, ալմաստե կիրճի մասին և այնքան էր վախենում, կարծես թե նա կրկին վերապրում էր այդ ամենը:

Մի օր երեկոյան, սովորույթի համաձայն, նա հյուրընկալում էր իր վաճառական ընկերներին: Ընթրելուց հետո, երբ նրանք պատրաստվում էին լսել Սինդիբադի պատմությունները, սենյակ է մտնում ծառան և ասում է, որ դարպասների մոտ մի մարդ է կանգնած, ով վաճառում է էկզոտիկ մրգեր:

- Հրամայի՛ր, թող ներս գա,- ասում է Սինդիբադը:
Ծառան ներս է հրավիրում առևտրականին: Նա թխամաշկ, երկար, սև մորուքով մարդ էր, ով հագնված էր օտարերկրացու պես:  Գլխավերևում նա պահել էր հրաշալի մրգերով լի մի մեծ կողով, ինչը դրեց Սինդիբադի առջև, բացեց այն և հյուրասիրեց:

Սինբաիդաբը նայեց և ապշած մնաց: Այնտեղ կային մեծ կլոր նարինջներ, թթվաշ և քաղցր կիտրոն, վառ, ինչպես կրակ դեղձեր, տանձ և այնպիսի մեծ նռեր, ինչպիսին Բաղդադում չկար:

- Ո՞վ ես դու օտարական, և որտեղից ես դու գալիս,- հարցրեց Սինդիբադը վաճառականին:

 - Օ՜ տիրակալ, ես ծնվել եմ այստեղից շատ հեռու՝ Սերենդիբե կղզում: Ամբողջ կյանքիս ընթացքում ես ճանապարհորդել եմ շատ երկրներով և ամենուրեք վաճառել եմ այս մրգերը:

- Պատմիր ինձ Սերենդիբ կղզու մասին, ինչպիսի՞ն է այն և ո՞վ է այնտեղ ապրում,- հարցրեց Սինդիբադը:

 - Իմ ծննդավայրի մասին պարզապես բառերով չես կարող պատմել: Այն պետք է տեսնել, քանզի չկա աշխարհում ավելի գեղատեսիլ վայր, քան Սերենդիբա կղզին,- պատասխանեց վաճառականը: Երբ ճանապարհորդը ափ է իջնում, նա լսում է հրաշալի թռչունների դայլայլը, որոնց թևերը փայլում են արևի տակ թանկարժեք քարերի նման: Անգամ ծաղիկները կարծես վառ ոսկի լինեն: Եվ կան այնտեղ ծաղիկներ, որոնք լացում կամ ժպտում են: Ամեն օր լուսաբացին, նրանք բարձրացնում են իրենց գլուխները և  գոռում՝ «Առավո՛տ, առավո՛տ» և ժպտում են անվերջ: Իսկ երեկոյան, երբ արևը մայր է մտնում, նրանք իջեցնում են գլուխները և լաց են լինում: Հենց մութն ընկնում է ծովի ափ են դուրս գալիս բազմաթիվ կենդանիներ՝ արջեր, առյուծներ ու ծովաձիեր, և յուրաքանչյուրը բերանում պահում է թանկարժեք քար, որը փայլում է կրակի պես և լուսավորում է ողջ շրջակայքը: Իսկ ծառերն իմ հայրենիքում ամենաթանկն ու հազվագյուտն են՝ ալոե, որն այնքան լավ բույր ունի, եթե այրես, ամուր տեկ, որից նավեր են պատրաստում, ոչ մի բզեզ և ոչ մի ցեց չի կարող վնասել այն, և այն չի վնասվում նաև ջրից ու ցրտից, բարձր աչմավենիներ, հրաշալի Էբեն կամ էլ չտեսնված սև ծառը:

Ծովը բարի և ջերմ է, ծովի հատակին հրաշալի մարգարիտներ են՝ սպիտակ, վարդագույն և սև, իսկ ձկնորսները սուզվում և հանում են դրանք: Երբեմն նրանք մարգարիտների հետևից ուղարկում են փոքրիկ կապիկների...

Սինդիբադը մանրամասն լսեց վաճառականի պատմությունը, առատաձեռն վճարեց նրան և ճանապարհեց:

Ամբողջ գիշեր Սինդիբադը աչք չփակեց:

Արթնանալուց անմիջապես հետո Սինդիբադը որոշեց անպայման այցելել Սերենդիբե կղզի...

Նա հավաքեց ինչ կարող էր, վերցրեց իր բոլոր փողերը, գնեց տարբեր իրեր և կրկին ճանապարհ բռնեց դեպի Բասր քաղաք: Երկար փնտրելուց հետո, վերջապես նա գտավ շատ ամուր և գեղեցիկ նավ:  Հրաշագեղ այս նավի նավապետը պարսկական ծագում ունեցող Բուզուրգ անունով մի մարդ էր՝ ծեր և շատ գեր մի տղամարդ, երկար մորուքով: Նա երկար տարիներ ճանապարհորդում էր տարբեր երկրներով, սակայն իր այդ շքեղ նավը երբեք չէր նավաբեկվել և խորտակվել:

Սինդիբադը բեռնեց նավը և, իր վետ վերցնելով հետաքրքրասեր վաճառական ընկերներին, ճանապարհ ընկավ դեպի Սերենդիբե:

Առաջին օրերն անցան բավականին խաղաղ: Սակայն օերից մի օր առավոտյան փոթորիկ սկսվեց: Ուժեղ քամի բարձրացավ, իսկ նավն անընդհատ փոխում էր ուղղությունը:

Ջրի մեծ ալիքները, մեկը մյուսի հետևից, հարվածում էին նավի մեկ այս, մեկ էլ այն կողմից:

Սինդիբադն ու իր ընկերները կապեցին մեկը մյուսին նավի տարբեր մասերից և սկսեցին իրար հաջողություն մաղթել այնպես, կարծես դա իրենց կյանքի վերջին ակընթարթն էր:

Միայն նավապետ Բուզուրգն էր հանգիստ: Նա կանգնել էր ղեկի մոտ և բաձրաձայն հրամաններ էր տալիս:
Կեսօրին մոտ ամեն ինչ հանդարտվեց: Իսկ նավապետը անսպասելի սկսեց հարվածել իր սեփական դեմքին, բղավել, լաց լինել և գոռգռալ.

- Հասկանո՛ւմ եք, մեր նավը ուժեղ հոսանքի տակ է ընկել և մենք չենք կարող այդտեղից դուրս գալ, իսկ այդ հոսանքը տանում է մեզ մի երկիր, որը կոչվում է «Թավամազերի երկիր»: Այնտեղ ապրում են մարդիկ, ովքեր նման են կապիկների, և այնտեղից դեռևս ոչ ոք կենդանի չի վերադարձել: Այնպես որ պատրաստվեք մահվան, մեզ փրկություն չկա...

Նավապետը դեռ խոսքը չէր ավարտել, երբ ուժեղ հարվածի ձայն լսվեց: Նավը կանգնեց: Հոսանքը բերել էր այն ափի մոտ և նավը նստեց կավի վրա: Ափին կանգնած էին փոքրիկ մարդուկներ և նրանց թիվը գնալով ավելանում էր: Նրանք արագ մոտեցան ափին, մտան ջուրը և բարձրացան նավի վրա:

Այդ տարօրինակ փոքրիկ մարդիկ, որոնք ամբողջությամբ պատված էին մազերով, ունեին դեղին աչքեր, կամար ոտքեր և կպչուն ձեռքեր: Նրանք կռծեցին նավի ճոպանները, պոկեցին առագաստը, իսկ հետո հարձակվեցին Սինդիբադի և նրա ընկերների վրա: Առաջին մարդուկը մոտեցավ վաճառականներից մեկին, ով հանեց թուրն ու սրատեց նրան կտորների, որից հետո նրա վրա հարձակվեցին մոտ տաս մարդուկ ու նետեցին ջուրը: Նույն ճակատագրին արժանացան ևս մի քանի վաճառական: Սինդիբադը մերկացնելով թուրը գոչեց.

 - Մի՞թե մենք կվախենանք այս կապիկներից:

Սակայն նավապետ Բուզուրգը բռնեց նրա ձեռքից և բղավեց

 - Զգուշացիր Սինդիբադ, արդյոք դու չհասկացար, որ եթե մեզնից յուրաքանչյուրը տաս, անգամ հարյուր կապիկ սպանի, մեկ է նրանք բոլորիս կտոր-կտոր կանեն և կնետեն ծովը: Ավելի լավ է փորձենք թաքնվել կղզու վրա, իսկ նավը թող մնա կապիկներին:  

Սինդիբադը լսեց նավապետին և ցատկեց ափ: Նրան հետևեցին իր ընկերները, իսկ  վերջինը նավը լքեց նավապետը, ով մեծ ցավով հանձնեց այն վայրենի մարդուկներին:

Սինդիբադն իր ընկերների հետ փորձում էին հասկանալ, թե որ կողմ գնան ու հանկարծ նավապետը բղավեց.

- Տեսե՛ք, տեսե՛ք, դղյակ:

Սինդիբադը բարձրացրեց գլուխը և տեսավ մի հսկա տուն՝ սև երկաթյա դարպասներով:

- Միգուցե այստեղ մարդի՞կ են ապրում: Եկեք իմ հետևից, գնանք ճշտելու,- ասաց նավապետը:
Վաճառականները շտապեցին դեպի տուն և արագ մտան բակ: Նրանց թվաց, որ այդտեղ մեծ ճաշկերույթ է եղել, քանի որ ամենուրեք մեծ կաթսաներ էին և ոսկորներ: Կաթսաները դեռևս տաք էին և նրանք որոշեցին նստել բակում և սպասել մինչև տան տերը կմոտենա և կկանչի իրենց:

Նրանք այնքան հոգնած էին, որ նստեցին ով որտեղ պատահի և նույն վայրկյանին քնեցին:

Սինդիբադն արթնացավ առաջինը: Նարն արթնացրեց բարձր աղմուկը: Սինդիբադին թվաց, որ մոտակայքում մեծ քանակությամբ փղեր կան: Գետինը դողում էր ծանր քայլերից: Համարյա մութ էր: Սինդիբադը վեր կացավ նստարանից և վախից քարացավ: Նրա առջև կանգնած էր իսկական մի հսկա, ով նման էր բարձրահասակ արմավենու: Այն ամբողջովին սև էր, աչքերը փայլում էին, բերանը նման էր բաց ջրհորի, իսկ ատամները նման էին վարազի դուրս ցցված ժանիքների: Ականջները կախված էին ուսերին, իսկ ձեռքերի եղունգները լայն էին և սուր, ինչպես առյուծի մոտ: Նա քայլում էր կռացած և ծանր շնչելով, իսկ ձեռքին մի հսկա ջահ էր՝ մի ամբողջ ծառ: 
Բոլորն արթնացել և վախից կիսամեռ կպել էին գետնին: Հսկան մոտեցավ ու կռացավ նրանց ուղղությամբ: Նա երկար նայեց, հայացքը տարավ այս ու այն կողմ, ընտրեց մեկին և բարձրացրեց կարծես փետուր: Դա նավապետ Բուզուրգն էր՝ Սինդիբադի ուղեկից ընկերներից ամենագերն ու ամենամեծը: 
Սինդիբադը հանեց թուրը և վազեց դեպի հսկան: Սակայն հսկան ոտքի հարվածով դեն նետեց Սինդիբադին, վառեց կրակը, վրան դրեց թավան, եփեց նավապետին և կերավ:

Ճաշկերույթն ավարտելուց հետո, հսկան փռվեց հատակին ու սկսեց խռմփացնել:
Սինդիբադը արագ մոտեցավ, ստուգեց և երբ համոզվեց, որ հսկան քնած է, վեր թռավ և բղավեց.

 - Ավելի լավ կլիներ, որ ծովում խեղդվեինք: Միթե՞ մենք թույլ կտանք այս նենգ հսկային, որ մեզ հոշոտի ոչխարների պես:
Արագացրե՛ք,  հեռանանք այստեղից և փորձենք թաքնվել նրանից,- ասաց վաճառականներից մեկը:

Սինդիբադը վստահեցնում էր, որ որտեղ էլ իրենք թաքնվեն հսկան իրենց անպայման կգտնի և փորձում էր համոզել սպանել նրան և հեռանալ կղզուց լողանալով:
- Իսկ ինչո՞վ ենք հեռանալու կղզուց Սինդիբադ,- հարցրեցին վաճառականները:
- Նայեք այս գերաններին, որոնք դրված են թավաների մոտ: Դրանք երկար են և հաստ, եթե փորձենք կապել դրանք, բավական լավ լաստ կստացվի,- ասաց Սինդիբադը:

- Տեղափոխենք դրանք, քանի դեռ մարդակերը քնած է, իսկ հետո վերադառնանք և փորձենք սպանել դրան: 
Վաճառականները համաձայնվեցին և սկսեցին քարշ տալ գերանները դեպի ծովափ և կապել արմավենու կեղևից:
Առավոտյան մոտ լաստը պատրաստ էր և Սինդիբադը ընկերների հետ վերադարձան հսկայի մոտ: Երբ նրանք տեղ հասան, հսկան արդեն այնտեղ չէր և չերևաց մինչև գիշեր:
Երբ մութն ընկավ, ինչպես և նախորդ օրը, հսկան վերադարձավ, ընտրեց ամենագեր վաճառականին և նրան նույնպես կերավ: Իսկ հետո փռվեց գետնին և սկսեց խռռացնել:
Վրդովված Սինդիբադը վերցրեց երկու մեծ երկաթներ, որոնց վրա հսկան միս էր տապակում, տաքացրեց դրանք կրակի վրա և դրեց մարդակերի աչքերի վրա: Այնուհետև վաճառականների հետ միասին կանգնեցին երկաթների վրա և հսկան կուրացավ:
Հսկան գոռգռալով վեր կացավ և սկսեց անկանոն շարժումներով ման գալ իր թշնամիներին: Սակայն Սինդիբադն ու  ընկերները վազեցին դեպի ծովը: Հսկան հետևում էր նրանց և բարձր գոռում: Վաճառականները հմտորեն վազում էին նրա ոտքերի արանքով և նա այդպես էլ ոչ ոքի չբռնեց: Հասնելով ծովի ափ՝ նրանք նստեցին լաստը և սկսեցին արագորեն հեռանալ դեպի ծովի խորքը:

Լսելով լաստի ձայնը ջրում՝ հսկան հասկացավ, որ իր թշնամիները փախչում են: Նա ավելի բարձր սկսեց գոռալ և նրան մոտեցան ևս երկու հսկա: Նրանք ժայռերից պոկեցին հսկա քարեր և սկսեցին նետել ծովը: Քարերը թեթև վնասեցին լաստը, սակայն արդյունքում մեծ ալիքներ առաջացրեցին և լաստը շրջվեց:

Սինդիբադի ընկերները գրեթե չէին կարողանում լողանալ և անմիջապես սուզվեցին ծովի հատակն ու խեղդվեցին: Միայն Սինդիբադը և ևս երկու երիտասարդ վաճառականներ կարողացան բռնել լաստից և մնալ ծովի երեսին: Նրանք մի կերպ բարձրացան լաստի վրա և փորձում էին այն կառավարել ոտքերի օգնությամբ: 

Գրեթե լուսաբաց էր: Սինդիբադի ընկերները թաց շորերով նստել էին լաստի վրա և բողոքում էին: Սինդիբադն իր հերթին ուշադիր նայում էր, արդյոք հորիզունում երևում է ցամաքը կամ որևէ նավ: Հանկարծ նա շրջվեց և բղավեց. 

- Դիմացե՛ք իմ ընկերներ, Ահմեդ և Հասան, ահա և ցամաքը: Տեսնո՞ւմ եք ջրի վրա թռչուններ են թռչում, նրանց բները հավանաբար մոտակայքում են: Չէ՞ որ թռչունները իրենց ձագերից շատ հեռու չեն թռչում:

Հասանը, ում տեսողությունը ամենասուրն էր, ուշադիր նայեց և ասաց.

- Դու ճիշտ ես Սինդիբադ: Ահա՜ ես տեսնում եմ ցամաքը հեռվում:

Չպատկերացնելով անգամ, թե ինչ կարող է իրենց սպասվել ցամաքի վրա, նրանք ոտքերով սկսեցին արագ տեղաշարժել լաստը դեպի ափ:

Շուտով նրանք ափ հասան: Այնտեղ բավականաչափ հատապտուղներ կային: Սինդիբադն իր ընկերների հետ, հատապտողները հավաքելով, մոտեցան մի առվակի, որտեղ հսկա ծառեր կային: Իսկ խիտ աճած խոտը գայթակղում էր և քնելու ցանկություն էր առաջացնում:

Սինդիբադն ընկավ ծառի տակ ու անմիջապես խոր քուն մտավ  և արթնացավ միայն ինչ-որ տարօրինակ ձայներից: Նա անմիջապես վեր թռավ և իր առջև տեսավ մի հսկա բերանով ահռելի օձ: Օձը հանգիստ ինչ-որ բան էր ծամում, որի ձայնից էլ արթնացավ Սինդիբադը: Օձի բերանից երևում էին Ահմեդի ոտնամանները: Սինդիբադը ամեն ինչ հասկացավ:

 Երբ օձն իր գործը վերջացրեց անմիջապես անհետացավ անտառում: Սինդիբադը նկատեց, որ ինքը լրիվ մենակ է մնացել ու սկսեց փնտրել Հասանին: Նա մի քանի անգամ ձայն տվեց Հասանին, իսկ հետո տեսավ, որ  նա բարձրացել էր սաղարթախիտ ծառի վրա և վախից թաքնվել այնտեղ: Սինդիբադը բարձրացավ նրա մոտ և երկուսով սկսեցին սպասել, թե երբ է հայտնվելու հսկա օձը: Սակայն երկար սպասելուց հետո, նրանք հերթով սկսեցին ննջել:

Երբ Սինդիբադը արթնացավ արդեն կեսօր էր: Հասանը ծառի վրա չէր: Ներքևում տրորված խոտ էր և նրա ոտնամանների կտորները:

Սինդիբադը հասկացավ, որ Հասանին նույնպես կերել է օձը և ծառի վրա ևս նրանից չես պաշտպանվի:

Երկար Սինդիբադը ապաստան փնտրեց, սակայն ոչինչ չգտնելով, նստեց ծովի ափին և սկսեց մտածել, թե ինչպես կարող է ինքը փրկվել.

- Եթե ես կարողացա փախչել հսկայից, ես կարող եմ նաև խուսափել հսկա օձից, չէ որ ես մարդ եմ և ունեմ գիտակցություն, ուրեմն պետք է մտածել:

Հենց այդ պահին ծովի մի մեծ ալիք ափ շպրտեց նավից պոկված մի քանի մեծ կտորներ: Սինդիբադը միանգամաից մտածեց, թե ինչպես ինքը կարող է փրկվել:  Նավի կտորները Սինդիբադը կապեց իրեն այնպես, որ կարծես արկղի մեջ լիներ: Նա ընկավ գետնին և սկսեց սպասել:

Շուտով հայտնվեց օձը: Հոտոտելով նա մոտեցավ Սինդիբադին և բացելով հասկա բերանը փորձեց կուլ տա նրան: Փայտն ամուր էր և օձը ոչ մի կերպ չէր կարողանում հասնել իր համեղ սննդին:

Սինդիբադը կարողացել էր բավականին ամուր պատնեշ ստեղծել և օձը կարողացավ միայն ջարդել իր ատամները: Ջղայնանալով օձը սկսեց հարվածել պոչով, սակայն փայտն այնքան ամուր էր, որ գրեթե ոչինչ չփոխվեց: Ուժասպառ լինելով՝ ջղայնացած օձը հեռացավ դեպի անտառ:

Սինդիբադի տեղն անհարմար էր, սակայն նա որոշեց, որ ավելի լավ է խեղտվի ծովում, քան օձն իրեն խժռի:
Նա վերադարձավ ծովի մոտ և սկսեց վերանորոգել լաստը: Հանկարծ նկատեց, որ  հորիզոնում նավ է երևում: Նավն անընդհատ մոտենում էր: Քամին այն բերում էր դեպի ափ: Սինդիբադը հանեց շորերը և սկսեց թափահարել, ձեռքերը տանել-բերել և բաղավել այնքան, մինչև նավաստիները նկատեցին նրան: Նավապետը հրամայաեց մոտենալ ափին և վերցնել անծանոթին:

Սինդիբադը առանց վարանելու թռավ ջուրը և լողալով շատ արագ հասավ նավին: Նավաստիների հագուստից և նավի տեսքից նա հասկացավ, որ այն պատկանում է իր տարածաշրջանից ինչ-որ մեկին: Նավապետն այս կղզու մասին շատ էր լսել, սակայն երբեք չէր հանդիպել մեկին, ով կարղցել էր փրկվել հսկա օձից:

Նրանք սիրելաիր ընդունեցին Սինդիբադին, կերակրեցին և շուտով ճանապարհ ընկան:
Նրանք ճանապարհորդեցին բավականին երկար և վերջապես հասան ցամաքին: Նավապետը վաճառականների հետ միասին գնացին առևտուր անելու և միայն Սինդիբադը ոչինչ չուներ: Նա տխուր-տրտում մնացել էր նավի վրա, սակայն շուտով նավապետը կանչեց նրան և ասաց.

- Ես ուզում եմ քեզ օգնել և բարի գործ անել: Մեզ հետ մի ճանապարհորդ կար: Ճանապարհին մենք կորցրեցինք նրան և ես չգիտեմ ողջ է նա, թե ոչ: Իսկ նրա ապրանքները մնացել են իր սենյակում: Վերցրու դրանք, վաճառի շուկայում, իսկ ես քեզ դրա համար կվարձատրեմ: Իսկ ինչը չենք կարող վաճառել, կտանենք Բաղդադ և կտանք նրա հարազատներին:

 - Մեծ սիրով,- պատասխանեց Սինդիբադը:

Երբ սկսեցին ապրանքները իջեցնել Սինդիբադը սկսեց հարց ու փորձ անել, թե ինչպես էր այդ ճանապարհորդի անունը, ում իրենք կորցրել են: Նավաստիները պատասխանեցին, որ նրա անունը Սինդիբադ էր: Լսելով այդ ամենը Սինդիբադը իր ականջներին չէր հավատում:

Նա ամեն կերպ սկսեց համոզել, որ  ինքն է այն Սինդիբադ-Ծովագնացը, ում իրենք քնած թողել էին չտեսնված կղզու վրա: Սակայն նավապետն ու նավաստիների մի մասը նրան չէին հավատում:

Այդ ժամանակ նավապետին մոտեցավ մի վաճառական և ասաց նրան, որ այն անհավանական պատմության հերոսը, ում մասին պատմել էր նավապետին, միանշանակ  Սինդիբադն է: Այդ ժամանակ Սինդիբադը պատմեց նրանց իր երկրորդ ճանապարհորդության պատմությունը՝ Ռուխ թռչունի և ադամանդե կիրճի մասին, որը վաճառականը պատմել էր նավապետին: Այդ ամենը լսելով բոլորը շատ ուրախացան և փաթաթվցին Սինդիբադին: Նավապետն իր հերթին բոլոր ապրանքները հանձնեց իրական տիրոջը՝ Սինդիբադին: Բարեհաջող ավարտելով առևտուրը՝ նրանք շուտով ճանապարհ ընկան և վերադարձան Բաղդադ:

Այս անգամ ևս Սինդիբադը վերջնականապես որոշեց, այլևս չլքել սեփական տունն ու քաղաքը և երբեք չճանապարհորդել:

 

Արաբական հեքիաթ