ժուկով ժամանակով մի մարդ էր ապրում: Կինը մահացել էր, մնացել էին ինքն ու աղջիկը: Շուտով նա երկրորդ անգամ ամուսնացավ մի շատ գոռոզ ու դաժան կնոջ հետ: Կինը այրի էր և առաջին ամուսնուց 2 աղջիկ էլ ինքն ուներ: Աղջիկներն էլ իրենց մոր նման չար ու կռվարար էին:

Հենց առաջին օրվանից խորթ մայրը սկսում է աղջկան վատ վերաբերվել: Նա խորթ աղջկան տալիս էր ամենավատ հագուստները, գրեթե չէր կերակրում և հանձնարարում էր ամենածանր աշխատանքները: Աղջիկը ավլում էր հատակը, լվանում ամանները, լվացք անում: Քնում էր տանիքում, հատակին փռված ծղոտի վրա, իսկ քույրերը՝ տաք, լուսավոր սենյակներում, փափուկ մետաքսե անկողիններում: Գործը վերջացնելուց հետո խեղճ աղջիկը նստում էր բուխարիի մոտ, մոխրով լի արկղի վրա: Դրա համար էլ խորթ մայրն ու քույրերը նրան Մոխրոտ էին ասում: Մոխրոտը համբերությամբ տանում էր բոլոր վիրավորանքներն ու երբեք չէր բողոքում հորը: Միևնույն է, հայրը ոչինչ չէր անելու, որովհետև վախենում էր կռվարար կնոջից:

Մի անգամ արքայազնը պարահանդես է կազմակերպում ու հրավիրում է թագավորության բոլոր հարուստ և հայտնի մարդկանց: հրավիրվածների թվում էին նաև Մոխրոտի քույրերը: Նրանք շատ են ուրախանում ու սկսում են պատրաստվել պարահանդեսին: Այս ամենի հետևանքով Մոխրոտի գործն ավելի շատացավ, նա ստիպված էր առավոտից երեկո լվանալ ու արդուկել քույրերի հագուստները: Այդ օրերին բոլորը խոսում էին միայն պարահանդեսի մասին: Քույրերն ամբողջ օրը պտտվում էին հայելու առաջ, փորձում հագուստները:

- Ես,- ասում է ավագ քույրը,- պարահանդեսի կգնամ ժանյակազարդ կարմիր թավշյա զգեստով:

-Իսկ ես,- ասում է կրտսերը,- սև մետաքսե զգեստ կհագնեմ ոսկեգույն ծաղիկներով ու ադամանդե մանյակով:

Քույրերը կանչում են Մոխրոտին ու խորհուրդներ հարցնում: Մոխրոտը նրանց խելացի խորհուրդներ տվեց, նույնիսկ խոստացավ սանրել նրանց մազերը, ինչին նրանք հաճույքով համաձայնեցին: Երբ Մոխրոտը սանրում էր խորթ քույրերի մազերը, նրանք ասում էին.

- Մոխրոտ, դու էլ կուզեի՞ր պարահանդես գալ:

- Ա՜խ, քույրիկներ, ծիծաղո՞ւմ եք ինձ վրա, ես ի՞նչպես կարող եմ գալ պարահանդես:

Վերջապես քույրերը կառք նստեցին ու գնացին:  Մոխրոտը երկար նայեց նրանց հետևից, հետո սկսեց լաց լինել:

Այդ պահին հայտնվեց բարի փերին, ժպտալով նայեց տխուր Մոխրոտին և հարցրեց.

- Դու իրո՞ք ուզում ես գնալ պարահանդես:

- Շատ կուզեի,- լացակումած պատասխանեց Մոխրոտը:

- Լավ,- ասաց բարի փերին: - Դու միշտ աչքի ես ընկել քո խոհեմությամբ և աշխատասիրությամբ, այնպես որ ես հաճույքով կկատարեմ քո ցանկությունը: Գնա պարտեզ ու մի դդում բեր:

Մոխրոտը իսկույն վազեց պարտեզ, քաղեց ամենամեծ դդումն ու բերեց կախարդին: Բարի փերին հանեց դդումի միջուկը և իր կախարդական փայտիկով խփեց մի անգամ: Դդումն անմիջապես վերածվեց ոսկեզօծ կառքի: Այնուհետև բարի փերին ստուգեց թակարդը, 6 կենդանի մուկ կար այնտեղ: Նա Մոխրոտին պատվիրեց բացել դռնակը և դուրս թողել բոլոր մկներին, որից հետո նա առանձին-առանձին խփեց իր կախարդական փայտիկով դրանց: Մկները դարձան չտեսնված ձիեր: Մնում էր կառապանի հարցը: Թակարդի մեջ 3 մեծ առնետ էլ կար: Նրանցից ամենամեծին կախարդուհին կառապան դարձրեց: Հետո Մոխրոտիկին ասաց.

- Գնա պարտեզ և 6 մողես բռնիր:

Երբ Մոխրոտը  բերեց մողեսներին, բարի փերին նրանց դարձրեց սպասավորների: Նրանք անցան կառքի ետևն ու այնպես կանգնեցին, ասես ամբողջ կյանքում դա իրենց ամենօրյա աշխատանքն էր: Այնուհետև փերին շարունակեց.

- Դե ինչ գեղեցկուհի, հիմա դու ուրա՞խ ես:

- Անչափ ուրախ եմ,- պատասխանեց Մոխրոտը,- բայց ինչպե՞ս գնամ այս կեղտոտ պատառոտված շորերով: Ու այդ ժամ բարի փերին  կախարդական փայտիկով հպվեց Մոխրոտին, որից հետո նրա հագուստն անմիջապես վերածվեց ոսկեթել ու արծաթաթել շքեղ զգեստի: Այնուհետև նա Մոխրոտին տվեց մի զույգ բյուրեղապակյա կոշիկ: Մոխրոտը իր խորհին շնորհակալությունը հայտնեց բարի  փերիին և կառք նստեց: 

Հրաժեշտից առաջ փերին զգուշացրեց Մոխրոտին. 

- Ուղիղ կեսգիշերին դու պետք է լքես պարահանդեսը, քանի որ ուղիղ ժամը տասներկուսին կախարդանքը կվերանա՝ կառքն էլի դդում կդառնա, ձիերը՝ մկներ, սպասավորները՝ մողեսներ, կառապանը՝ առնետ, իսկ զգեստը՝ մաշված, կեղտոտ և պատառոտված, ինչպես նախկինում: Մոխրոտը խոստացավ վերադառնալ կեսգիշերից առաջ, և ուրախությունից խենթացած գնաց պարահանդես:

Երբ մոխրոտը պալատ մտավ, քար լռություն տիրեց: Հյուրերը դադարեցին պարել, երաժիշտները դադարեցին նվագել, բոլորը նայում էին անծանոթ գեղեցկուհուն: Չորս կողմից լսվում էր միայն.

- Որքա՜ն գեղեցիկ է: Տեսնես ո՞վ է այս չտեսնված դիցուհին:

Կանայք բոլորն ուշադրությամբ նրա սանրվածքն էին զննում, հիանում էին զեգստով և կոշիկներով: Արքայազնը Մոխրոտին նստեցրեց իր կողքին: Իսկ երբ պարերը վերսկսվեցին, նրան հրավիրեց պարելու: Մոխրոտն այնպես  էր պարում, որ հյուրերն ավելի զարմացան ու զմայլվեցին նրանով: 

Արքայազնը չէր հեռանում նրա մոտից, ամբողջ ժամանակ միայն նրա հետ էր խոսում: Մոխրոտիկը ուրախանում էր, պարում ու բոլորովին մոռացել էր բարի փերու պատվերը: Նրան թվում էր թե տասնմեկն էլ չկար, երբ ժամացույցն ավետեց կեսգիշեր: Լսելով ժամացույցի զարկերը, նա վեր կացավ ու շտապ փախավ: Նա այնքան էր շտապում, որ բյուրեղապակյա կոշիկներից մեկը դուրս եկավ ոտքից: Արքայազնը վերցրեց կոշիկն ու վազեց նրա ետևից: Նա հասավ դարպասներին ու հարցրեց դռնապաններին, թե չտեսան արքայադստերը: Դռնապաններն ասացին, թե տեսել են միայն վատ հագնված մի խեղճ աղջկա, ով ավելի շատ մուրացիկի էր նման, քան արքայադստեր:

Արքայազնը տխուր վերադարձավ պալատ, մտածելով, թե ինչպես կարող է գտնել անհետացած արքայադստերը: Իսկ Մոխրոտը շնչակտուր վազեց տուն, առանց կառքի ու առանց սպասավորների, իր հին ու կեղտոտ զգեստը հագին: Նրա բոլոր զարդարանքներից միայն բյուրեղապակյա կոշիկն էր մնացել ձեռքին: Երբ քույրերը վերադարձան տուն, Մոխրոտը հարցրեց, լա՞վ ուրախացան պարահանդեսում:

Քույրերը պատմեցին գեղեցկուհու մասին, ով կեսգիշերին փախել էր, ոտքից գցելով բյուրեղապակյա կոշիկներից մեկը: Նրանք պատմում էին, որ նման գեղեցկուհի իրենք չէին տեսել և որ նման բոյւրեղապակյա կոշիկ չկա աշխարհում:

Երիտասարդ արքայազնը չէր բաժանվում կոշիկից և ամբողջ ժամանակ դրան էր նայում: Նա սիրահարվել էր  գեղեցկուհուն և չգիտեր, թե ինչպես կարող է նրան գտնել:

 Մի քանի օր անց արքայազնը հրամայեց իր մունետիկներին լուր տարածել այն մասին, որ ինքը կամուսնանա այն աղջկա հետ, ում ոտքին հարմար կլինի բյուրեղապակյա կոշիկը: Պալատականները շրջում էին քաղաքում և կոշիկը փորձում բոլոր աղջիկների ոտքին: Բացառություն չէին նաև Մոխրոտի քույրերը: Նրանք փորձեցին ոտքը մի կերպ մտցնել կոշիկի մեջ, բայց երկուսի ոտքերն էլ մեծ էին: Մոխրոտն էլ էր այդ սենյակում, ինչպես միշտ կեղտոտ և պատառոտված շորերով:

- Տվեք ես էլ փորձեմ կոշիկը,- ամոթխած ասաց նա:

Քույրերը ծիծաղեցին նրա վրա: Բայց պալատականն ասաց, որ արքայազնի հրամանն այնպես է, որ թագավորության բոլոր աղջիկները պետք է փորձեն բյուրեղապակյա կոշիկը:  Մոխրոտը նստեց աթոռին և զգուշորեն փորձեց այն: Ոտքն առանց դժվարության մտավ կոշիկի մեջ: Քույրերը շատ զարմացան ու ապշած մնացին, երբ Մոխրոտը գրպանից հանեց մյուս կոշիկը և  հագավ մյուս  ոտքին: Այդ պահին հայտնվեց բարի փերին, կախրդական փայտիկով հպվեց Մոխրոտի զգեստին և այն  դարձրեց շքեղ հագուստ: Քույրերը հասկացան, որ պարահանդես եկած գեղեցկուհին Մոխրոտն է եղել: Նրանք Մոխրոտին սկսեցին աղերսել, որ ների իրենց կողմից հասցված բոլոր վիրավորանքները … Մոխրոտը բարձրացրեց նրանց և ասաց, որ բոլորովին չի բարկանում և ներում է նրանց բոլոր չարագործությունները…Այնուհետև մունետիկներն ուղեկցեցին Մոխրոտին թագավորական պալատ: Բարի լուրը լսելուց հետո պալատում բոլորն այնքան էին ուրախացել, որ հենց նույն օրը մի չտեսնված ու շքեղ հարսանիք կազմակերպեցին և ամուսնացրեցին արքայազնին ու Մոխրոտին: 

 

Շարլ Պիերո